[geprogrammeerde veroudering — obsolescence programmée — planned obsolescence]
Jef Van Staeyen
Auteur: Jef Van Staeyen (Pagina 102 van 131)
Pierre, Arnault et Fabrice sont de vieux copains. Ils se connaissent depuis leur service militaire, et bien que repartis aux coins opposés de la France (Fabrice en Ariège, Arnault en Charente et Pierre dans le Nord), ils se retrouvent au moins une fois par an. Autour d’une bonne table, comme il se doit.
Attablés à l’Hôtel de la Poste, près du Mont Beuvray, ils discutent de leur sujet de prédilection: la bouffe et la boisson. Après avoir parlé de vins, de bières et d’alcools, de fromages et de charcuteries, ils en sont arrivés… aux mille-et-une façons de préparer les pommes de terre.
“C’est drôle, quand-même, dit Pierre, qui pose son picon-bière, que ce sont surtout les gens des villes, qui mangent des ‘punnetières’.”
“Mais non, répond Fabrice, qui vide son pastis, les ‘patates’, c’est dans les campagnes qu’on les mange.”
Oui, non, oui, non, les deux amis ne sont pas d’accord. Arnault, qui n’aimerait pas que l’ambiance se dégrade avant de passer à table, invite les deux copains à reporter la discussion à l’année prochaine, et de revenir avec des chiffres. Il apportera une bonne bouteille pour le vainqueur.
L’année après, au même Hôtel de la Poste, Fabrice pose fièrement un épais paquet de papiers sur la table.
“Regarde, dit-il, j’ai écrit à toutes les DDA (directions départementales de l’agriculture), et elles ont toutes répondu. Pour chacune, la réponse est la même. Voici les chiffres: les gens des campagnes mangent davantage de pommes de terre que ceux des villes.”
“Mais non, mais non, répond Pierre, regarde, moi, j’ai écrit à Paris, au Ministère. Voici les chiffres que j’ai eus, ce sont les gens des villes qui en mangent le plus.”
“Donnez-moi tout ça”, intervient Arnault, repoussant son verre de pinault. Et alors que les deux protagonistes parlent de frites et de croquettes, de gratin dauphinois, de truffades et d’aligot, il fait quelques calculs. Il voit que dans chaque département de France, ce sont bien les gens des campagnes qui consomment le plus de pommes de terre, mais qu’au niveau national, ce sont ceux des villes. Pourtant, tous les chiffres sont cohérents, et il comprend.
“Je vois que tous les deux vous avez raison. La bouteille de Meursault, que j’ai promise au vainqueur, il va falloir l’ouvrir ici.”
Fabrice en Pierre discussiëren over het aardappelgebruik. Wie eet er het meest “patatten” (punnetières in het Chti)? De stedelingen, zoals Pierre beweert, of de mensen van het land?
Elk komen ze met hun bewijzen. Fabrice heeft de cijfers voor elk Frans departement aangevraagd, en alle zeggen ze hetzelfde: de mensen op het land eten beduidend meer aardappelen dan die in de stad. Maar Pierre heeft nationale cijfers, voor heel Frankrijk, die net het tegengestelde beweren: stedelingen zijn aardappeleters.
Niet het gesprek rond de tafel van het Hôtel de La Poste — een plek die ik jullie zeker kan aanraden, in La Grande Verrière, Haute-Saône, Chez Cécile — maar wél de statistische gegevens zijn echt. Of althans: zijn echt geweest. Jaren geleden vond ik ze in een boek over statistiek. Misschien waren ze ook toen al oud.
Maar daar gaat het niet om. Wie begrijpt de paradox? Heeft Pierre gelijk? Of toch Fabrice? Of beiden? Ik laat jullie wat zoeken. Het antwoord zie je hier.
Onze nieuwe regio, uit Nord-Pas de Calais en Picardie geworden, heeft al een naam — les Hauts de France — maar nog geen embleem — geen belfort of geen leeuw — zelfs geen mascotte. Dit is Leo de France, onze held. Ik draag hem graag op aan de nieuwe regio, en aan al haar bewoners.
[Dit bericht is gebaseerd op nieuws (of de afwezigheid van nieuws) in de elektronische pers. Misschien is de papieren pers beter ingelicht. Dan verneem ik dat graag, en wijzig mijn tekst.]
Nieuws blijft soms hangen op de grens.
Alsof er prikkeldraad gespannen staat, waar het zich aan scheurt.
Dat geldt hier voor nieuws dat weliswaar uit Brussel komt (of zou het Straatsburg zijn?), en dat wél de Franse, maar niet de Belgische pers heeft gehaald.
Met een zeer ruime meerderheid heeft het Europees parlement zijn goedkeuring gegeven aan een richtlijn (een wet) ter bescherming van het zakengeheim — met een brede definitie van zakengeheim.
(Terwijl de intimiteit van burgers door bedrijven verhandeld wordt — privacy is toch niet meer van deze tijd, mijnheer — kan je als burger maar best je handen houden van de intimiteit van bedrijven, ook als er dingen gebeuren die het daglicht niet mogen zien, of op zijn minst van openbaar belang zijn.)
Het is een onderwerp dat wel enige discussie verdient. In de krant.
>Le Monde schrijft erover (neem me niet kwalijk, ik vertaal het hier niet), maar als je naar Nederlandstalig equivalent googelt, kom je alleen bij het >VBO terecht. Zelfs >IPS horen we niet.
[Ik beweer niet dat die stilte een kwestie van onwil is, van een of ander complot. Domheid is het, niet meer, en overbelichting van altijd dezelfde dingen.]
P.S.: Knack van woensdag 20 april behandelde het onderwerp wel.
De Lofoten — of waarom deze website Moskenes heet
gezegd (en bijna gehoord)
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑