Sinds een jaar — of is het meer? — schrijft Bart Eeckhout, commentator bij De Morgen, over zijn kroost.
In de krant.
Bij het lezen, of juister: bij het zien — er zit een betaalmuur voor —, voel ik dan enige gêne. “Hier moet ik niet zijn. Sorry dat ik even binnen kwam. Dat wilde ik niet.”
Bart Eeckhout is een trotse vader. Zo zijn er wel meer. Is blij met zijn kinderen. Het zij hem volhartig gegund. Er zijn weinig mooiere dingen dan dat. Hij wil zijn geluk met anderen delen. Wie doet dat niet?
Maar hij beperkt zich niet tot foto’s en verhalen, die hij aan vrienden, familie en kennissen geeft en vertelt. Hij schrijft het in De Morgen. Er staat immers al zó-véél droefnis in de krant.
De kleine M***y (2) en J**n J**n (6) zullen dat wel tof vinden. Ze weten niet half hoe groot de wereld is. Of wat hij in petto houdt. Aan moois, en lelijk.
Wat gebeurt er straks, wanneer ze enkele jaren ouder zijn? De moeilijke leeftijd waarop je vergeten wil, dat je ooit klein bent geweest, een papa en een mama hebt, en ook nog een zusje of broer. Of stel dat het geluk toch wat lastiger wordt. Wat doe je dan met aandacht in de pers? Kan je een verhaal afsluiten wanneer het niet past? Wanneer een ander voortschrijven wil?
Wie met — zeg maar — Herman Brusselmans vrijt, weet dat zijn — háár — leven en intimiteit in de boeken komt. Maar welk verweer hebben kleine kinderen tegen wat hun vader schrijft? In de krant.
Overdrijf ik? Of vinden jullie dat ook?
