Jef Van Staeyen
Auteur: Jef Van Staeyen (Pagina 25 van 131)
(de vergeten voetganger, aflevering 20)
Vlaanderen breekt uit!
Het is een uitstekende zaak, dat overheden ijveren voor de ontharding van de bodem. Begrijp: dat verharde oppervlakken, waar geen plaats is voor natuur, en die geen water doorlaten, worden opengebroken. Dit land is immers veel te hard. Het heeft ontiegelijk veel straten en parkeerterreinen, het heeft grote, lage gebouwen waarvan de tuinen zijn verhard, en zelfs de landbouwgrond laat weinig water door. Samengedrukt door machines, en bloot in de winter. Het regenwater loopt snel naar de rivier, en niet in de bodem waar het nodig is. Natuur is verzwakt en versnipperd, en zomerse temperaturen lopen op.
kers
Ontharding van wat al verhard is moet de verharding van wat nog zacht is helpen beperken. Zo ook in Antwerpen, zo ook in Merksem. Zelfs quick wins worden gezocht. [Bij een quick win denk ik spontaan aan een kleuter die met grijpgrage vingers voor de ogen van de disgenoten de kers van een mooie roomtaart grist. Maar bij management — en beleid hoort daartoe — gaat het over dingen die je snel kan realiseren, om pas nadien te kijken of het je grote projecten niet schaadt.] Voor de quick wins van de ontharding worden stukjes straat — nee, geen taart — opengebroken, en bloemen, struiken of bomen geplant.
Mooi, maar wie zou denken dat het vooral rijwegen en parkings zijn, die worden onthard, komt soms bedrogen uit. Eerdere voorbeelden in Antwerpen (Plantin en Moretuslei…) toonden dat het vaak de voetgangersruimte is, waaraan wordt geknipt.
Zo ook in Merksem.
Eén van de belangrijkste Merksemse onthardingsprojecten betreft de Melgesdreef, net voor ze het gelijknamige woonzorgcentrum bereikt: het Melgeshof. De straat vormt een trechter, met twee brede rijwegen aan weerszijden van een groen eiland met negen platanen. Reeds een vijftal jaren geleden werd vastgesteld dat die rijwegen veel te breed zijn, en werd een klein deel met witte lijnen weggeschilderd en met paaltjes afgezet, waardoor meteen het aantal parkeerplaatsen werd verhoogd. Nu worden, als quick win, de boordstenen verplaatst — en dus het eiland vergroot — en wordt het beschilderde asfalt samen met de voetpaden uitgebroken. Er worden ook vier bomen geplant. Aan de parkeerplaatsen wordt niet geraakt. Met andere woorden: er mag niet meer onder de bomen gewandeld worden. Er komen oversteekplaatsen voor fietsers en zebrapaden voor voetgangers, maar de oversteekbeweging naar het eiland met de bomen wordt vergeten (of bijzonder complex en onduidelijk gemaakt).
boomarm
Het woonzorgcentrum net aan de overkant van de straat is nieuw. De gebouwen staan rond een binnentuin met enkele jonge, magere boompjes, die nooit de gelegenheid zullen krijgen groot te worden en schaduw te geven. Wanneer de zon schijnt is het er heet. De wijk waarin het pleintje en het woonzorgcentrum liggen is heel boomarm — nergens is er schaduw. In feite is bijna heel Merksem een boomarme gemeente. De zeldzame bomen in de Merksemse straten worden nooit groot, en in de voortuinen liggen vooral plavuizen. [De meest nabije groene plek, het Kroonplein, ligt op 700 meter.]
lommerte
Het Melgespleintje, als ik het zo noemen mag, bood de gelegenheid wat schaduw te creëren, voor wie uit het woonzorgcentrum, of uit de huizen, of het nabije ziekenhuis buiten komt. [Ook aan het ziekenhuis is de buitenruimte een immense droefenis: let op de parking, let op het smalle voetpad in de Lange Bremstraat.] Daarvoor moet het pleintje wel makkelijk bereikbaar zijn, en op een wandeltraject — een looplijn — liggen, waar je met vermoeide voeten, een rolstoel of een rollator stappen kan. Want bomen dienen ook om onder te gaan of te staan, of zelfs te omarmen… Op afstand naar schaduw kijken heeft nooit iemand koelte gebracht.
Idealiter had men één van de straten langs het pleintje afgeschaft — enkel een toegang tot de garages gelaten—, en het autoverkeer langs de andere straat geleid. Pas dan had men echt onthard, en een tweemaal groter en groen Melgesplein bekomen. Een plein dat ook voor mensen aangenaam is, omwille van die natuur, omwille van de vogels, de bomen en de bloemen, en omwille van de lommerte, die in Merksem (als de zon schijnt) zeldzaam is. Een plek om te zijn.
Benieuwd of de quick win Merksem ooit zover brengt.
Wie dit bericht graag in een pdf-je heeft, vindt het hier.
En dit is het antwoord van het Merksems districtsbestuur.
Denkt u even met me mee?
Stel, ik organiseer een concert — N.B.: ik ken niets van het organiseren van concerten.
Ik heb daar veel mensen en middelen voor nodig: musici, technici, administratief en financieel personeel, een zaal, podiumbouw, catering, verzekering… en ik moet een financieel risico nemen, en dat dekken. Ook sta ik in voor de veiligheid van het publiek; dus respecteer ik de brandvoorschriften — er zijn misschien wel brandweerlieden permanent in de zaal —, er is veiligheidspersoneel, zogenaamde security, en in de gegeven omstandigheden, nu een zeer besmettelijke ziekte door de wereld waart, en talrijke slachtoffers maakt, waak ik erover dat alle bezoekers gevaccineerd of op een andere manier veilig zijn. Daarom vraag ik aan iedereen om bij de toegang tot het concert twee certificaten te tonen, die door de security worden gecontroleerd. Het ene certificaat geeft aan dat de bezoeker de gevraagde financiële bijdrage heeft geregeld die het me mogelijk maakt het concert te organiseren, en het andere dat de bezoeker het nodige heeft gedaan om voor anderen zo veilig mogelijk te zijn. Ik noem die certificaten a en b. Slechts wie de twee certificaten heeft mag binnen. Wie a of b niet heeft wordt geweigerd.
Stel, een vriend van me heeft een restaurant. Daar lopen de zaken een beetje anders. Slechts één certificaat wordt bij de ingang gevraagd, het andere wordt pas op het einde opgemaakt (en betaald), wanneer men weet hoeveel er is gebruikt. Als iemand aan één van die twee voorwaarden weigert te voldoen, mag hij niet binnen, respectievelijk buiten, en haalt mijn vriend zo nodig en mogelijk de politie erbij.
Nu lees en hoor ik dat het weigeren van een bezoeker een vorm van discriminatie is, wanneer die weigering op het ontbreken van certificaat b is gebaseerd. Iemand weigeren omwille van certificaat a mag wel.
U heeft inmiddels begrepen dat certificaat b beter bekend staat als het covid safe ticket, dat overigens makkelijk te bekomen is, twee gratis prikjes volstaan. Certificaat a vergt echter een al dan niet zware inspanning, die voor sommigen zelfs té zwaar kan zijn. Het gaat om het betalen van de toegangsprijs of van de verwachte rekening.
Met andere woorden, iemand uitsluiten omdat hij/zij geen of onvoldoende financiële middelen heeft, wordt niet als een vorm van discriminatie beschouwd, maar als legitiem. Discriminatoir is wel iemand uitsluiten omdat hij/zij niet wil meewerken aan een collectief en solidair vaccinatie-initiatief.
Waarom spreken we wel over discriminatie wanneer iemand de covid-pas niet heeft, maar niet voor iemand die het geld niet heeft?
Overigens, wie wordt gediscrimineerd?
Zijn het zij die wel gevaccineerd konden worden, maar dat niet wilden?
Of zij die wel gevaccineerd werden, maar wier maatschappelijk leven desondanks, en omwille van de weigering van anderen, maandenlang, en straks jarenlang wordt beknot : maskers dragen in het openbaar vervoer, in de winkels of zelfs op school, beperking of afgelasting van gezamenlijke activiteiten inzake sport, cultuur, onderwijs, feesten…, tijdelijke sluiting van bedrijven in de horeca, de evenementensector, de contactberoepen, etc., overwerk en stress in de zorgsector en in het onderwijs, reisbeperkingen, uitstel van zorg voor zogenaamd niet dringende medische ingrepen, financiële schade (en straks fiscale lasten).
De snelste manier om van het covid safe ticket verlost te zijn, bestaat erin dat iedereen zich snel laat vaccineren. En, laten we dat ook niet vergeten, dat andere landen in hun vaccinatie-inspanningen worden gesteund.
Ik ben geen fan van openbaar vervoer ondergronds, ik reis liever op straatniveau, maar als het moet dan liever in een metro van goede kwaliteit, zowel wat de vervoersprestaties betreft (snelheid, comfort, regelmaat) als de architectuur van de stations. Dus niet zoals in Antwerpen, met trage en onregelmatige trams in slecht ontworpen stations (Diamant!, Astrid!, Groenplaats!, Schijnpoort!, Zegel!…), maar (bijvoorbeeld) als in Montréal.
Ik maakte een foto-reportage van de architectuur van de metro van Montréal, waar ruime metrostellen frequent en snel rijden, en goed ontworpen stations bedienen, die praktisch en vaak zelfs boeiend zijn.
En hier zie je en lees je, in het Frans, meer over Montréal, de straten, de huizen, de bomen, de mensen: les rues de Montréal.
De Lofoten — of waarom deze website Moskenes heet
gezegd (en bijna gehoord)
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑