Auteur: Jef Van Staeyen (Pagina 47 van 131)

Nee, het is niet al kommer en kwel.
De voetgangers worden niet altijd en overal vergeten, er wordt ook wel eens aan hen gedacht.
Er zijn, vooral in woonstraten, maar niet alleen daar, veel mooie dingen te zien, waarbij pleintjes of parkjes werden aangelegd, voetpaden verbreed, banken en bomen geplant.
Ook daar breng ik foto’s van.
(wordt zeker vervolgd)

Klik hier, of klik op het plaatje hierboven.

(bijgewerkt 26 februari 2024)

(alle respect voor de mensen die de onthardingswerken uitvoeren aan het Stadspark, maar er schort wat bij de communicatie)

Het Antwerpse Stadspark is al niet erg groot, iets meer dan 11 hectare, het ligt in een groen-arme centrumstad, en zijn driehoekige vorm is niet efficiënt om afstand tot de omliggende straten en tot het verkeerslawaai te creëren.
[Vaak lees je dat het Stadspark 14 hectare meet, maar die oppervlakte bereik je slechts als je er de drie brede lanen bij telt. En geen enkele plek ligt in vogelvlucht op meer dan 150 meter van de rand van het park.]
De “natuurlijke” aanvoer van water, via de Herentalse Vaart uit het Schijn, werd afgesloten, en in de zeer minerale omgeving werd en wordt om allerlei redenen water uit de grond gepompt. De vijver in het park kwam droog te liggen, en ook de prachtige bomen zijn bedreigd. Daarom worden (erg bescheiden) onthardingswerken uitgevoerd op de parkeerstroken rond het park.
[De grote harde vlakte rond het oorlogsmonument en de zeer brede lanen worden echter niet aangepakt.]

En daar komt de aap uit de mouw: in de Van Eycklei is het belangrijkste effect van die werken niét de verbetering van de permeabiliteit van de parkeerstrook, die op de website wordt aangekondigd, maar wel de omvorming van een deel van het trottoir tot parkeerstrook.
Dit gebeurt net op de plaats waar het trottoir smaller dan elders is, en er behalve een fietspad midden op dat trottoir, in feite niets overblijft. Allicht wordt van de voetgangers verwacht dat ze zich door de haag van het park gaan dringen, naar de wandelweg die erachter ligt.
De kans werd verkeken om het fietspad wat meer naar links te leggen, zodat er ook voor voetgangers wat ruimte overbleef. (Al is die verderop ook niet erg ruim.)
In feite is het de rijweg — tweemaal twee rijstroken — die veel te breed is.

Klik hier, of klik op het plaatje hierboven.

Omtrent de Stanleystraat.

Le mieux est l’ennemi du bien, zeggen de Fransen. Wie iets beter dan goed wil doen, maakt het vaak vooral slechter.
Dat is zowat wat gebeurt in de Antwerpse Stanley- en Cupérusstraten. Er liggen twee oude fietspaden, aan weerszij van de straat, die ook als fietsostrade gelden, zelfs als ze vlak voor de gevels voeren. Deze fietsostrade (naar en vanuit Mechelen), die al over de Ring en de Singel en het station van Berchem is gebracht, wordt op een veiligere en meer comfortabele manier in de Stanley- en Cupérusstraten doorgetrokken.

Je zou denken:

• dat met de aanleg van een 4 meter breed fietspad (aan de oostzijde, naast de spoorwegberm), het oude fietspad vóór de gevels (aan de westzijde) wordt afgeschaft. Maar het wordt zelfs vernieuwd, waardoor er geen correct voetpad overblijft.
• dat aan veilige oversteekplaatsen (met zebra’s) voor voetgangers wordt gedacht. Maar dat gebeurt niet.

Om te voet van Berchem (het station) naar de Belgiëlei te gaan (15 minuten), of verder, naar het Stadspark (20 minuten), zouden de Boomgaard-, Stanley-, Cupérus-, en verder Mercatorstraten een praktisch, aangenaam en goed leesbaar traject kunnen zijn. Maar dat mag blijkbaar niet.

Klik hier, of op het plaatje hierboven.

En zie hier hoe de voetgangers aan de Boomgaardstraat vergeten worden.

Omtrent de Mechelsesteenweg.
En Antwerpse trottoirs.

Behalve in de smalle straten van de oude stad is Antwerpen vaak een stad van trottoirs geweest. Trottoirs waar je kon stappen, wandelen, slenteren, stilstaan en praten, en waar kinderen veilig konden rennen (of op hun fietsje rijden).
Dat is vandaag niet meer het geval. Zelfs in (het merendeel van) de brede leien en lanen hebben de rijdende en de geparkeerde wielen van de auto’s en de fietsen, en al wat daar enigszins op lijkt, de macht en de ruimte genomen.

De Mechelsesteenweg (en de Grotesteenweg, voor het Berchemse deel), die over een kleine twee en een halve kilometer de Nationale bank op de Frankrijklei met de Berchemse Sint-Willibrorduskerk verbindt, die van de vroegere Spaanse naar de (latere) Belgische Brialmontwallen loopt, die al in 1395 werd vermeld en op de beroemde Ferrariskaart goed leesbaar is, die Mechelsesteenweg is een schrijnend voorbeeld van de teleurgang van het Antwerpse voetgangersdomein, waar het gewone straten, en niet de toeristische of centrale winkelstraten betreft. Zowel kwantitatief als kwalitatief, zowel naar aanleg als  gebruik.
Heel het traject is moeilijk, zelden is het aangenaam, en sommige plaatsen zijn nauwelijks “doorwaadbaar”.  Merkwaardig genoeg zijn het de ruimstbemeten delen die het lastigst zijn: het pleintje met “de badende kinderen” aan de voormalige Antwerpse WaterWerken,  het Frans Jochemsplein aan de Hoge Weg in Berchem en, zij het in mindere mate, het Albertpark.

Klik hier, of klik op het plaatje hierboven.