Jef Van Staeyen
Waarin we vernemen, als dat nog nodig was, dat De Bourgondiërs van Bart Van Loo een zeer lezenswaardig boek is, waaraan je veel plezier beleven kan, maar ook een boek dat vragen oproept over de manier waarop we naar geschiedenis kijken.
Dit is een lange tekst.
Dit is een aanpassing van een korte reactie die ik eerder naar de website van >Ons Erfdeel zond.
Ik suggereer dat er in de komende Vlaamse regering een minister van lijsjes en prijsjes komt. Hij bevordert het opmaken van lijsten en het toekennen van prijzen [met name in de cultuursector], bijvoorbeeld door een opvettingspremie vanwege de Vlaamse overheid, die elk privé-initiatief om uitstralende prijzen toe te kennen een handje toesteekt. Als die minister (wie weet?) ook dierenwelzijn bij zijn bevoegdheden heeft, kan ook daar het maken van lijsten en toekennen van prijzen worden bevorderd en (waarom niet?) belangstellingsgrenzenoverschrijdend aan prijzen worden gedacht voor, zeg maar, de beginnende proza-schrijver met de mooiste hond, het aangrijpendste lied over kalverliefde, de diervriendelijkste gebeurtenis uit de vaderlandse geschiedenis, en zo meer.
Ik herinner me hoe radio Klara, enkele jaren geleden (nu al tien jaar?) haar ochtendprogramma (van 6 of 7 tot 9) opvrolijkte met zogenaamd cultureel nieuws. Tussen twee strookjes muziek vernamen we welke schrijver, schilder, acteur, cineast, architect, scenarist, etc. in binnen- of buitenland op een longlist was geraakt, wie van de longlist naar de shortlist was doorgestoten, en wie de prijs gewonnen had (let op dat woord: het maakt weinig uit of kunstenaars correct worden vergoed, maar ze kunnen wel wedstrijden winnen). Ook ging er soms eens een dood. Maar over cultuur hebben we in dat programma met lijsjes en prijsjes nooit iets vernomen.
De Belgische politiek zit weer in een impasse. Daarom dit advies van een bevoorrechte buitenlander. Drie bedenkingen.
Dit beeld (of een gelijkaardig beeld) heeft u sinds 26 mei al vaak gezien. Dit is de versie van De Standaard, waarbij J-M Dedecker gemakshalve bij N-VA wordt geteld. Er zitten twaalf fracties in het parlement. Ter herinnering: het Belgisch parlement behandelt Belgische bevoegdheden, daarvoor moet op Belgisch niveau een meerderheid worden gevormd.
Twee dingen vallen op, en het tweede is niet meer dan de pendant van het eerste.
Mathematisch bestaan er 4083 verschillende mogelijkheden om twee of meer van die twaalf fracties samen te brengen, waarvan er 2048 een Belgische meerderheid vormen. Politiek zijn die weliswaar niet allemaal even vanzelfsprekend, maar als de twee informateurs voor elke mogelijke oplossing-met-meerderheid één dag uittrekken om een vergadering te organiseren, hebben ze aan vijf jaar niet genoeg.
Niemand is onmisbaar.
Opinie-onderzoeken zijn feilbaar, maar ze wijzen er wel op, met overtuigende cijfers, dat behalve een kleine minderheid niemand wakker ligt van Vlaamse onafhankelijkheid. De laatste grote Vlaamse betogingen dateren van de jaren zestig — inmiddels een halve eeuw geleden —, de Egmontbetogingen van de jaren zeventig waren slechts groot omdat ze over landwegels trokken — ik weet het, ik was er bij — en wie nu een betoging met Vlaamse vlaggen ziet, draait voorzichtig een zijstraat in. [Bij andere betogingen blijft men benieuwd of zelfs bewonderend kijken, en de Gay Pride in Antwerpen trekt tienduizenden toeschouwers.] VL- of leeuw-stickers op auto’s zijn zeldzaam geworden, en voor zangfeesten of ijzerbedevaarten zocht men een kleinere zaal of een andere dag. Geef die mannen met hun vlaggen een voetbalploeg.
Wat wint Vlaanderen als Brussel overmorgen in Frankrijk ligt?
[Ter verduidelijking: Als Vlaanderen onafhankelijk wordt, worden Wallonië en Brussel dat ook. Die kunnen dan beslissen of ze (1) afzonderlijk onafhankelijk willen zijn, (2) samen onafhankelijk willen zijn, of (3) aansluiting vragen bij een ander land.]
Ik dacht aanvankelijk een lees-aanrader te schrijven, maar weet het niet meer.
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
