Frankrijk en kinderen…
Ik had een ander verhaal kunnen nemen, dan wat ik hieronder vertel. Het verhaal van de vrouw in de supermarkt, vorige week. Ze duwde een grote kinderwagen, waar plaats was voor vier. Er zaten drie stevige, handige peuters in. De hele groenten- en fruitrayon heeft ze met hen gedaan. Ze nam een grote watermeloen, gaf hem aan een van de drie, en zei rond, lourd, en wellicht ook vert en pastèque. Elke peuter nam op zijn beurt het grote, zware, ronde, groene ding in zijn handen. Ze nam een courgette, en zei long, terwijl ze met haar handen de lengte verbeeldde. Ook die ging van peuter tot peuter. Bij de tomaten, rouge, heb ik haar daarna gezien, en wellicht heeft ze nog andere vruchten en groenten getoond. Gewikt en gewogen, en misschien zelfs geroken, choux. Ik vermoed dat ze weinig heeft gekocht, in die rayons, en bijna alles terug heeft gelegd, maar de peuters hebben veel bijgeleerd, en ook een mooi uurtje gehad.
Maar het is wat anders dat ik vertel.
Een mooie treinreis. Een kind slaan mag niet meer. Kwellen mag wel.
Neem ik voortaan een kleurboek en potloden mee?
