De Charlottalei (in Antwerpen) is geen straat.
De Charlottalei is een parking — een parking met bomen.
En ze is een door-rij-weg.
Charlotta, de (on)logica achter een project.
Jef Van Staeyen
Auteur: Jef Van Staeyen (Pagina 87 van 131)
Ik vermoed dat professor Pieter-Paul Verhaeghe en studente Dounia Bourabain, beiden onderzoekers en sociologen, zich vergissen in het centrale deel van hun Vrije Tribune in Knack op 8 september (gepubliceerd onder de titel >’Waarom wordt mijn onderzoek in twijfel getrokken door mijn origine?’).
Ik schrijf “vermoed”, omdat ik me noodgedwongen beperk tot de door de auteurs in hun opiniebijdrage vermelde informatie, en omdat ik de discussie graag open hou. [info — apenstaart — moskenes — punt — be]
Het kader is inmiddels gekend. Dounia Bourbain deed veldonderzoek naar de manier waarop winkeliers van kledingzaken hun klanten bejegenen, in functie van de (zichtbare) migratie-achtergrond van deze laatsten. Aan de hand van 602 praktijktest in Vlaanderen en Brussel stelde ze vast hoe klanten van Maghrebijnse origine zeer vaak (301 op 602 tests) slechter behandeld werden dan klanten van Belgische origine. Daarop volgde een kwalijke reactie van de voorzitter van het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen (NSZ), die “betreurt dat de studie is uitgevoerd door een onderzoekster van vreemde origine. Ze vindt het onderzoek daardoor gekleurd”.
De trein nemen om een reiskaartje te kopen
Ik begin met een anekdote. Ze is al enkele jaren oud.
Omdat de Frans-Belgische lokale spoorverbindingen niet de volledige avond lopen, ben ik wel eens ‘s morgens met de auto naar het station van Kortrijk, Moeskroen of Doornik gereden, om daar een reiskaartje te kopen en de trein te nemen naar een of andere Belgische of Nederlandse bestemming — de garantie dat ik ‘s avonds nog thuis geraak in Lille. Ik ben in die stations altijd goed en vriendelijk ontvangen, met handige adviezen om in de doolhof van treintarieven de voordeligste oplossing te vinden, wat me op het net niet altijd lukt.
Die dag stond ik in Moeskroen, en vroeg een kaartje naar Culemborg, in de Betuwe, en dan naar Amsterdam. “Daarvoor moet u naar Doornik”, zei de vrouw achter het loket, “het station in Moeskroen mag geen internationale tickets meer verkopen”. Dat vond ik merkwaardig, want wat voor een spoorwegbeambte door de NMBS te complex wordt geacht, word ik verondersteld thuis aan de computer zelf te doen.
Ik ben niet terug naar mijn auto gestapt, en heb de trein naar Kortrijk genomen — dat kon ook —, waar ik aan het loket mijn internationale kaartjes heb gekocht. Tussen twee treinen heb ik tijd genoeg gehad om in de stad, bij Theoria, een boek van Brouwers te kopen (Sisyphus’ bakens, dat heeft me niet gespijt).
De trein nemen om een kaartje te kopen, zou dat de toekomst zijn van de NMBS?
De kleine overwinning van Emmanuel Macron, door het Franse kiessysteem buiten proportie opgeblazen, heeft de politieke realiteit wat verdoezeld : talrijke Fransen zijn niét naar de stembus getrokken, of hebben op systeembrekende partijen gestemd, het Front National en La France Insoumise (waarmee ik deze twee niét over eenzelfde kam wil scheren), plus nog wat klein grut. Inmiddels is president Macron (hier een Franstalige, drie jaar oude tekst over hem, op deze site) begonnen geld van de armste Fransen naar rijkere Fransen te schuiven, in casu door de verlaging van de woonsubsidies: uniform 5 euro per maand gaat er af.
De vraag blijft dus, even sterk als voorheen, naar de Franse malaise, waarover ik enkele maanden geleden schreef. Ik ga daar verder op in, een stuk concreter, maar wel erg makkelijk voor me. Ik vertel jullie een boeiende tekst die onlangs in het digitale tijdschrift Métropolitiques verscheen: >Distance spatiale et distance de classe, Les mutations de l’encadrement industriel en milieu rural. Julian Mischi onderzocht de impact van de hedendaagse management-technieken in een atelier van de Franse spoorwegen op de sociale verhoudingen en interacties in de landelijke regio waar dat atelier gevestigd is.
De inhoud spreekt voor zich.
Maar Julian Mischi’s verhaal biedt me ook een onverwachte kans terug te keren naar Michiel Hendryckx’ verlangen naar Frankrijk, het beginpunt van deze korte reeks teksten. Daarover dadelijk meer. Lees verder
De Lofoten — of waarom deze website Moskenes heet
gezegd (en bijna gehoord)
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑