Ik ben blij als ik zie dat men bomen heeft geplant.
Maar wanneer een boom zelf een plaatsje zoekt in de stad, is dat nog mooier.
Op de Mechelsesteenweg, hier in Antwerpen, staan prachtige platanen, acht verdiepingen hoog. Ik hoop dat ik nooit de dag moet meemaken dat men ze wil rooien. Omdat ze te oud en gevaarlijk zijn, of te duur. Omdat men de riolering, de wegenis, de tramrails vernieuwt.
Maar op het einde van de rij, aan de Harmonie, staat naast de sporen een jonge boom die zelf zijn geluk heeft gezocht. Het is een soort die ik hier niet vaak in straten zie staan, en hij staat op enkele centimeters van een boordsteen die allicht veel ouder is. Toch is de boom al vijf of zes meter hoog. en werd hij vakkundig gesnoeid. Mooi is dat.
Zou het echt kunnen dat er in Antwerpen, op straat, tussen de auto’s en de trams, een boom groeit, nu vijf of zes meter hoog, die niemand heeft geplant?
aan de rand van de weg
zo zien de schors en de bladeren eruit
ter aanvulling: twee dappere bomen, een tiental jaar geleden in Rijsel gefotografeerd
Lees ook: blij om eenvoudige dingen.
