Jef Van Staeyen
[bouw — vastgoed — mede-eigenaars — onteigening]
Er gaat geen week voorbij of Marc Coucke komt in het nieuws. Toen hij in november 2014 zijn bedrijf Omega Pharma verkocht, hoorden we dat hij zich ging toeleggen op innovatie. We vinden hem in bedrijfssectoren als wielrennen en voetbal, bouw- en immobiliën, en nu ook dierentuinen. Het is goed, van een ervaringsdeskundige te horen, dat ook in eeuwenoude bedrijfssectoren innovatie wenselijk en mogelijk is.
[Vilvoorde — Machelen — Diegem — Uplace — Haren — Buda]
Wellicht had ik de adviezen beter moeten opvolgen, die ik kreeg toen ik vroeg wie zijn auto al eens bij een parkeerbedrijf in de buurt van Zaventem had achtergelaten.
Of, hoe een reis naar Kopenhagen het vertrekpunt werd van een safari in Beaulieu (11MB voor 29 pagina’s).
Op de 29ste en laatste pagina van het bestand staat een link naar een document uit 2011 die niet meer werkt: diezelfde link vind je hier.
In april 1688 vluchtte Jean Migault met vijf van zijn kinderen van La Rochelle naar Den Briel. Enkele zonen waren al eerder het land ontvlucht. Een jaar later, in 1689, voltooide hij een in 1683 begonnen dagboek van zijn verhaal. Voor elk van zijn kinderen maakte hij een exemplaar.
“Puis que tu te plais à lire mon écriture, je me suis diverty ces derniers jours à t’en faire une bonne provision pour ton premier jour de l’an prochain, qui sera environ le temps que tu recevras ce paquet. Je croy que tu en seras surpris, et que tu n’attends pas de recevoir des estrennes de cette natture.” (opdracht aan zijn zoon Gabriel, in het Bremer manuscript)
“Je crois que, tant que nous vivrons, il nous souviendra de cette triste nuit”, beschrijft hij een mislukte poging, in december 1687, om nabij La Rochelle aan boord van een schip naar Holland te gaan.
Mij doet het leed wanneer voor een goed doel en met de beste bedoeling een dom argument wordt aangehaald.
Zo’n goed doel — veel meer dan dat — is nucleaire ontwapening. De zeventigste verjaardag van de aanval op Hiroshima en Nagasaki is een terechte gelegenheid voor een hernieuwd pleidooi. Maar dan doe je dat met goede argumenten, die niet moeilijk te vinden zijn.
Edoch, wat lezen we in de krant vandaag?
“België draagt een enorme verantwoordelijkheid voor de honderdduizenden slachtoffers [in] Hiroshima en Nagasaki.”
“De Belgische regering, de VS en Groot-Brittannië sloten in 1944 een officieel akkoord om die twee landen het alleenrecht op al het Congolese uranium te garanderen.”
Dit is >het volledige artikel, voorwaar mede ondertekend door een hoogleraar internationale politiek.
Je moet geen Wiki-genie zijn om wat meer te weten over de “enorme verantwoordelijkheid” van België voor de honderdduizenden slachtoffers in Hiroshima en Nagasaki. Het uranium uit Belgisch Congo werd tijdens de oorlog gewonnen, middels >het akkoord van mei 1944 met de regering in ballingschap, die in Londen op een klapstoel zat. Het officiële akkoord (dat in feite meer tégen Rusland en Frankrijk dan vóór de VS en Groot-Brittannië was) dateert van september 1944. Het werd in zeven haasten en onder sterke Amerikaanse en Britse druk in Londen ondertekend, nog vóór eind september een regering van nationale eenheid met communisten werd gevormd.
>Enkele Wikipagina’s verder lees je hoe het land België er in dat september van 1944 aan toe was, tussen de bevrijding van Doornik op 2 september en die van Zeebrugge twee maanden later. Ik weet niet of Tom Sauer zich de politieke situatie en het politieke debat (de media?) in het België van september 1944 kan voorstellen, die tot die enorme verantwoordelijkheid hebben geleid. Ik niet. Het land bestond niet meer, en is langzaam weer opgebouwd.
Om verantwoordelijkheid te dragen moet je ook politiek bekwaam zijn, en dat was België in 1944 evenmin als Congo dat was.
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
