Jef Van Staeyen
Zoals minnaars, in hun zoete en bittere woorden, nog het liefst van al over liefde praten, zo maken theatermakers theater over theater…
Een artikel omtrent het grensoverschrijdend theater >La Virgule (Tourcoing-Moeskroen), dat ik in 2007 schreef voor >het jaarboek De Franse Nederlanden van de stichting Ons Erfdeel.
“Waarom lukt het Nederlandse dialectsprekers binnen de Nederlandse rijksgrenzen wel foutloos Nederlands te [spreken] en slagen de Belgen, die zoveel lawaai maken over hun taal, daarin zo goed als nooit?” (naar Willem Frederik Hermans)
Hier lees je een reactie op een artikel van de Hasselaar José Cajot in het tijdschrift Ons Erfdeel (februari 2010): > “Van het Nederlands weg? De omgangstaal in Vlaanderen”.
post-scriptum (oktober 2017): Voetnoot 5 pagina 3 van mijn tekst, omtrent gij drinkt altijd thee, is niet helemaal juist. Ook zwakke werkwoorden kunnen (maar niet moeten) in de tweede persoon enkelvoud van de verleden tijd een eind-t krijgen: gij hoordet. Maar deze vorm is zeldzaam. Meer gebruikelijk is gij hoorde.
Het Frans dat vandaag in Frankrijk gesproken wordt (en een enkele keer ook geschreven), het Frans dat ik, als Vlaamse immigrant, meer onbewust dan bewust beetje bij beetje ontdekte, en soms nog steeds ontdek, is toch wat anders dan het strikte en veeleisende schoolboekenfrans dat ik ooit leerde.
In deze tekst uit 2009 sprokkel ik een aantal voorbeelden bijeen, niet alleen uit de dagelijkse woordenschat, maar ook uit de (nieuwe?) grammatica en de syntaxis. Let wel, het zijn niet altijd “mooie woorden”.
Op uitnodiging van Birte Wassenberg, maître de conférences in hedendaagse geschiedenis aan het Institut des Hautes Études Européennes van de Universiteit van Straatsburg, heb ik in 2008 deelgenomen aan een van de studiedagen die zij in het raam van een onderzoeksprogramma omtrent grensoverschrijdende samenwerking organiseerde.
De bijdragen van de sprekers heeft zij nadien gepubliceerd in het boek “Vivre et penser la coopération transfrontalière (Volume 1): les régions frontalières françaises” (Birte Wassenberg, dir., Franz Steiner Verlag, Stuttgart 2010).
In eerste instantie wens ik haar daarvoor te danken en geluk te wensen.
Jammer genoeg heeft Birte Wassenberg het nodig geacht de aangeboden teksten (deels) te herwerken — ook wanneer die met het oog op de publicatie al herschreven waren. Mijn mening over de door haar aangepaste tekst heeft ze niet gevraagd. Die ontdekte ik pas wanneer hij al gedrukt en verzonden was.
Veel aanpassingen zijn het niet, maar sommige zijn wel wat ongelukkig, en kunnen zelfs misverstanden of onnodige wrevel veroorzaken. Toen ik haar daar op aansprak, en mijn ontevredenheid uitte, heeft Birte Wassenberg toegezegd de door mij her-herwerkte versie ook bij wijze van spreken “drukklaar te maken”.
Bijgevoegde Franse tekst is die door mij her-herwerkte versie, in zekere zin de “author’s cut” van mijn tekst. Er zitten ook een Duitse en een Engelse samenvatting bij.
Je vindt hier ook:
© 2024 moskenes.be
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
