Tag: covid (Pagina 1 van 6)

Denkt u even met me mee?
Stel, ik organiseer een concert — N.B.: ik ken niets van het organiseren van concerten.
Ik heb daar veel mensen en middelen voor nodig: musici, technici, administratief en financieel personeel, een zaal, podiumbouw, catering, verzekering… en ik moet een financieel risico nemen, en dat dekken. Ook sta ik in voor de veiligheid van het publiek; dus respecteer ik de brandvoorschriften — er zijn misschien wel brandweerlieden permanent in de zaal —, er is veiligheidspersoneel, zogenaamde security, en in de gegeven omstandigheden, nu een zeer besmettelijke ziekte door de wereld waart, en talrijke slachtoffers maakt, waak ik erover dat alle bezoekers gevaccineerd of op een andere manier veilig zijn. Daarom vraag ik aan iedereen om bij de toegang tot het concert twee certificaten te tonen, die door de security worden gecontroleerd. Het ene certificaat geeft aan dat de bezoeker de gevraagde financiële bijdrage heeft geregeld die het me mogelijk maakt het concert te organiseren, en het andere dat de bezoeker het nodige heeft gedaan om voor anderen zo veilig mogelijk te zijn. Ik noem die certificaten a en b. Slechts wie de twee certificaten heeft mag binnen. Wie a of b niet heeft wordt geweigerd.

Stel, een vriend van me heeft een restaurant. Daar lopen de zaken een beetje anders. Slechts één certificaat wordt bij de ingang gevraagd, het andere wordt pas op het einde opgemaakt (en betaald), wanneer men weet hoeveel er is gebruikt. Als iemand aan één van die twee voorwaarden weigert te voldoen, mag hij niet binnen, respectievelijk buiten, en haalt mijn vriend zo nodig en mogelijk de politie erbij.

Nu lees en hoor ik dat het weigeren van een bezoeker een vorm van discriminatie is, wanneer die weigering op het ontbreken van certificaat b is gebaseerd. Iemand weigeren omwille van certificaat a mag wel.
U heeft inmiddels begrepen dat certificaat b beter bekend staat als het covid safe ticket, dat overigens makkelijk te bekomen is, twee gratis prikjes volstaan. Certificaat a vergt echter een al dan niet zware inspanning, die voor sommigen zelfs té zwaar kan zijn. Het gaat om het betalen van de toegangsprijs of van de verwachte rekening.
Met andere woorden, iemand uitsluiten omdat hij/zij geen of onvoldoende financiële middelen heeft, wordt niet als een vorm van discriminatie beschouwd, maar als legitiem. Discriminatoir is wel iemand uitsluiten omdat hij/zij niet wil meewerken aan een collectief en solidair vaccinatie-initiatief.
Waarom spreken we wel over discriminatie wanneer iemand de covid-pas niet heeft, maar niet voor iemand die het geld niet heeft?

Overigens, wie wordt gediscrimineerd?

Zijn het zij die wel gevaccineerd konden worden, maar dat niet wilden?
Of zij die wel gevaccineerd werden, maar wier maatschappelijk leven desondanks, en omwille van de weigering van anderen, maandenlang, en straks jarenlang wordt beknot : maskers dragen in het openbaar vervoer, in de winkels of zelfs op school, beperking of afgelasting van gezamenlijke activiteiten inzake sport, cultuur, onderwijs, feesten…, tijdelijke sluiting van bedrijven in de horeca, de evenementensector, de contactberoepen, etc., overwerk en stress in de zorgsector en in het onderwijs, reisbeperkingen, uitstel van zorg voor zogenaamd niet dringende medische ingrepen, financiële schade (en straks fiscale lasten).

De snelste manier om van het covid safe ticket verlost te zijn, bestaat erin dat iedereen zich snel laat vaccineren. En, laten we dat ook niet vergeten, dat andere landen in hun vaccinatie-inspanningen worden gesteund.

We praten over terrasjes, vakanties, enz., maar in Le Monde vind je elke dag (al sinds 5 mei 2020) grafieken als deze: de evolutie van de dagelijkse sterftecijfers, land per land. De cijfers bovenaan van links naar rechts: aantal infecties, aantal doden, aantal doden per miljoen inwoners, evolutie van het weekgemiddelde voor de doden.
Dergelijke grafieken zijn niet helemaal vergelijkbaar — elk land heeft zijn telmethode — maar wat we wel zien is dat de huidige situatie niet die van juli, augustus en september 2020 is. Er zijn, in dit land, dagelijks nog 30, 40, 50 covid-doden (het recentste cijfer is 52). Ik weet dat het niet hetzelfde is, en dat er talloze andere manieren zijn waarop mensen ziek worden en sterven, maar covid is wel elke dag het equivalent van een terroristische aanslag of een busongeval.

In Knack 9 en 12 april 2021 bepleiten Caroline Verdonck en Benoît Fransen ‘Waarom versoepelingen voor gevaccineerden geen goed idee zijn’.
Dit is mijn  reactie.

Doctoraatsonderzoekster Caroline Verdonck en jurist Benoît Franssens hebben gelijk, in de huidige situatie, nu de overheid beslist wie prioritair wordt gevaccineerd en wie niet, dat geen sprake kan zijn van vaccinprivileges. Zelfs in het geval dergelijke privileges bepaalde economische actoren goed zouden uitkomen (denk aan reizen en horeca) zijn de ethische, filosofische en juridische bezwaren (veel) te hoog, en ontbreekt het maatschappelijk en politiek draagvlak ervoor (zelfs bij de eventuele toekomstige geprivilegieerden zelf). [Dit is een rij van argumenten, maar elk van de argumenten moet op zich volstaan.] De verwachting is dus dat de vordering van de vaccinatie voor iedereen versoepeling brengt.

De situatie wordt echter anders zodra iedereen die gevaccineerd wenst te worden, een redelijke kans heeft gekregen om ook gevaccineerd te zijn. Dán, en pas dan zal op basis van de dan beschikbare kennis, en eventueel bijkomend gericht onderzoek, kunnen bekeken worden of, en in hoeverre, niet gevaccineerden een gevaar vormen voor wie wel gevaccineerd is. Bijvoorbeeld doordat het virus in weliswaar beperktere kring zou blijven circuleren, en uiteindelijk muteren, waarbij het de door vaccinatie bekomen bescherming bedreigt. (Dit is een hypothese.)

Dán, en pas dan, kan bekeken worden of (bijvoorbeeld) voor bepaalde publieksevenementen vaccinatie toch nodig is — en dus een vaccinatiepaspoort wordt vereist.

En: dán, en pas dan, kan bekeken worden of (bijvoorbeeld) een gerichte vaccinatieplicht moet worden ingesteld.

Uiteindelijk zijn ook belastingen en bijdragen tot de sociale bescherming niet facultatief, maar verplicht. En werd nog niet zo lang geleden van jonge mensen verwacht dat ze hun leven riskeerden voor hun landgenoten en voor het land. (Gewetensbezwaren, die in latere tijden werden erkend, gingen altijd over het bezwaar anderen te doden, nooit om de schrik voor het eigen lijfsbehoud.) Ook wordt van iemand die (iets te veel) alcohol (of bepaalde medicijnen) genomen heeft, verwacht (nee geëist) dat hij geen voertuig bestuurt. Dat doet men niet om zijn of haar lever te ontzien, maar omwille van de veiligheid en gezondheid van anderen.

Onze democratische samenleving heeft een rijke traditie van verplichtingen en/of beperkingen die aan eenieder kunnen worden opgelegd, wanneer dat van belang is voor de gezondheid en de veiligheid van de medeburgers, of zelfs van het land.

En, is het niet de gerichte, verplichte vaccinatie, wereldwijd, die een einde heeft gemaakt aan enkele zeer besmettelijke ziekten? (verplicht betekende niet altijd dat iedereen gevaccineerd moest zijn, maar wel dat iedereen in bepaalde bijvoorbeeld geografische situaties gevaccineerd moest zijn.)

Het kan dus best zijn dat we straks, niet nu, stringentere maatregelen moeten nemen.

Het is dan ook bijzonder loos dat de opinie van een terzake niet bevoegd minister (in casu Sophie Wilmès) als een engagement wordt beschouwd. Als we al de meningen die alle beleidsvoerders sinds ongeveer een jaar hebben geuit ook als engagementen gaan beschouwen, zijn we nog lang niet thuis.

En, als post scriptum. Om deel te kunnen nemen aan evenementen of reizen wordt ook een andere eis gesteld: een (flinke) som geld. Niet iedereen heeft dat geld, niet iedereen kan het hebben. Wat moeten we daaraan doen?