Het >boerenprotest heeft effect. In de supermarkt, hier in de buurt, is de Belgische melk — van Stabilac — uit de rekken verdwenen. Een muur van Franse melk heeft haar plaats ingenomen.
Wat nu komt, zullen jullie niet geloven. Toch is het waar, en vertel ik het.
Mijn zoon is een grote melkdrinker. Bier heb ik hem nooit zien drinken, wijn of alcohol evenmin. Misschien drinkt hij dat elders, hier niet. Ook ik drink graag melk. In mijn koffie, of puur, een groot glas. Soms zelfs op café, een terrasje. “Pour le même prix, je peux vous y mettre du sirop”, zegt de baas me dan. Vol onbegrip, en met een wolkje spot.
Tijdens een fietsuitstap in Lucca hebben we elk een vólle liter koele melk gedronken. Verfrissing en energie. De kracht die uit mijn benen was, kwam snel weer terug. Je zal zeggen dat al die melk niet goed voor ons is. Voor de maag of de nieren.
Hectoliters melk heb ik al gekocht, soms cartons met twaalf van die flessen. Voor de koffie, puur, of in sausen. Al is dat nu wat minder, het zijn geen volle dozen meer. Minder zoon en minder sausen, dus minder melk.
Het moet zo’n tien jaar geleden zijn, dat ik in de rekken de flessen van Stabilac zag. Melk uit België, van Campina, in banale literflessen. Plastiek, want in dit land is glas alleen goed voor de wijn. Groot — immens — was mijn verbazing toen ik ze dronk: ik herkende de smaak. Hij wierp me meer dan veertig jaar terug in de tijd, naar de Melkbrigade — al was het toen INZA —, die het kleine en te magere jongetje dat ik was, mee door zijn jeugd geholpen heeft. Sindsdien heeft Franse melk voor mij een metalen smaak. Reis ik straks voor melk naar België ?
P.S.: De flessen van Stabilac dragen het nummer BE M 322 B EG. Voor zover ik weet komt die uit Aalter. (Het nummer van Schoten is BE M 048 EG.) De Franse melk komt van veel verder.
